Last update: 08/03/2020 17:58:00  GMT


 MatriXX MagiXX Nijmegen - BT Wevelgem 95-71

  Sat 04/01/2003

     

Overal langs Hollands wegen komt men flitspalen tegen. We waren gewaarschuwd en we hebben ons aan alle snelheidslimieten gehouden. Naar het schijnt lachen ze er niet mee in Nederland. Eén kilometer per uur meer dan toegelaten en “FLITS”. Maar als manager van een gerenommeerd houtverwerkingsbedrijf kan je je zo geen misstap veroorloven, nietwaar meneer Van Reeth. (Oeps, verborgen reclame). Ruim op tijd dus stonden we geparkeerd op de VIP parking van de zaal Horstacker, de thuishaven van Eiffeltowers Nijmegen.

Eén ding was duidelijk. Enkel de ploegen die meededen aan de finale wisten van het bestaan van die cup der lage landen af. Zowel temperatuur, publieke als mediabelangstelling zaten ver onder nul. Dan vraagt men zich in godsnaam af waarom ze dan die finale in Nederland spelen. Topploegen als Amsterdam en Nijmegen spelen daar wekelijks maar voor een paar honderd man. Het enige wat ze daar blijkbaar zien zitten in de winter is schaatsen. Het spelniveau van beide Nederlandse ploegen is nochtans voortreffelijk. Zelfs Europees doen ze het dit seizoen bijlange niet slecht.

De Belgische delegatie bestond uit zo’n 20 tal supporters. De harde kern van de greenfrogs, een afvaardiging van het bestuur en onze ex-manager Guy Vervaeke die nu ook onder officiële vlag van de BB vaart.

Dat ook Antwerpen meedong naar de cup zal vlug vergeten worden. Supporters uit de Sinjorenstad waren er niet te bespeuren (zelfs vader Loridon niet) en de ploeg gaf allerminst een enthousiaste indruk. Kan ook niet anders met een coach die volledig doorgezakt in zijn stoel moeite had om niet in slaap te vallen. Aan de andere kant daarentegen was er wel wat te beleven. Antwerpen speelde de eerste halve finale namelijk tegen de Amsterdam Astronauts van de ons alom bekende Rajko Toroman. En zoals we hem kennen uit zijn Wevelgem periode stond hij reeds van bij het begin van de match met zijn armen te zwaaien en zijn manschappen de nodige verwijten naar het hoofd te slingeren als ze niet deden wat hij vroeg. Toegegeven , zijn manier van coachen zorgde er wel voor dat de match tegen de rust reeds gespeeld was. Eindigend met een 3 tal jeugdspelers hadden ze toch nog zo’n 20 punten over, goed genoeg om zich als eerste te kwalificeren voor de big final.

Daarna was het de beurt aan onze powerboys. Hun opponent, Eifeltowers Nijmegen, staat op dit ogenblik eerste in de Nederlandse kompetitie. Dat ze ook nog eens voor eigen publiek speelden deed ons al vermoeden dat de finale volledig oranje zou gekleurd zijn. Zelfs de Belgische fluitenier van dienst was niet chauvinistisch genoeg om twijfelgevallen in ons voordeel te laten uitvallen. Enfin…..
Voor het eerst dit seizoen geen juniores meer op de bank. Neen… ze waren niet thuisgebleven omwille van eventuele examens. De enige reden was dat na maanden afwezigheid Piet Debel eindelijk zij rentree maakte.

“Piet jongen, al onze hoop rust op jouw schouders. We rekenen erop dat alle opgekropte energie er nu op een positieve manier zal uitkomen en je de groep naar een hoger niveau kan tillen. We weten dat je nog heel wat matchritme mist maar we zullen je steunen in deze inloopperiode die voor Wevelgem jammer genoeg samenvalt met de periode van de waarheid.”

Onder Braziliaans tromgeroffel van de plaatselijke band werd de match op gang geswingd. Deze opzwepende ambiance in combinatie met de Wevelgemse stripper zou bij ons gegarandeerd volle zalen trekken.
Met Vid, Ante, Joe, Tony en Seb in de basis konden we aanvankelijk het tempo van de keeskoppen nog volgen. Maar toen de Zilveren vloot, met Amerikaanse bemanning weliswaar, het ruime sop koos moesten onze jongens de rol even lossen. Langel en Robertson met afstandsbommen en Mims met powerdrives zorgden ervoor dat de thuisploeg reeds 38 punten op het scorebord had staan op het einde van de eerste kwart. Enkel Joe Brown aan Powerzijde vond enigszins de weg naar de korf.

Onder impuls van Piet (rebounds, blocked shot en 4 tal punten), Ante (3-punters), Tom (die voor het eerst sinds lang weer op niveau acteerde) en Sam (de lefgozer die met een magistrale drive de Nederlandse verdediging op een hoopje speelde) konden we de tweede quarter wat meer gelijke tred houden en slaagden we erin om de rust in te gaan met een kleine achterstand. (51-42)

Tijdens de rust was er tijd voor een aangename verpozing. Enkele dikke matten onder en naast de korf , een 2-tal kleine trampolines en een 10 tal enthousiaste turners van de plaatselijke club zorgden voor een ongelofelijk dunk-spektakel. Iets waar Joe en Tony alleen maar kunnen van dromen.

Het derde kwarter was een typisch Wevelgems kwarter. Balverliezen, intercepties maar dan niet kunnen afwerken, defensieve transitie vergeten,…kortom desastreus. Langs Nederlandse zijde vielen de driepunters dan wel weer binnen. Ook ex-wevelgemspeler John Duggan deed zijn duit in het zakje. Met een 10-tal punten bezegelde hij en zijn ploegmakkers het lot van Belgisch hoop op een finale plaats. Enkel Kapov, in gezelschap van 4 Belgen want Brown was al naar de kleedkamer verdwenen, lukte nog enkele driepunters. 83-55 na het derde kwart en match gespeeld.

In het verplichte vierde kwart viel er niet zoveel meer te beleven. De eiffeltowers waren teveel gefocust op het behalen van een centurie-zege zodat we op onze sokken ietsje dichter bij geraakten. Twee fastbreaks van Tom en 2 inleggers van een tot dan toe onzichtbare Seb waren de enige noemenswaardige wapenfeiten in de laatste minuten.